آينه ميراث" از فصل نامه های با ارزشی است که ويژه ی مطالعات متن شناسی ايرانی است و به سردبيری دانشمند کتاب شناس و ويراستار جمشيد کيانفر عزيز منتشر می شود. نمايه کامل نويسندگان و مقالات کليه ی 42 شماره ای که تا کنون از اين نشريه منتشر شده در يک فهرست واره گرد آمده است (متن پی دی اف از اين جا گرفته شود).
مرکز پژوهشی ميراث مکتوب در کنار انتشار ويراستاری شده و چاپی تعداد قابل قبولی از متون خطی ايران، دو نشريه ی "آينه ميراث" ويژه ی مقالات متن پژوهی، و "گزارش ميراث" ويژه ی نکات و فعاليت های متن پژوهی را هم منتشر می کند. هم چنين نشست های گوناگون و پيوسته ای را نيز در مناسبت های رونمايی کتاب های منتشر شده و بزرگداشت کوشندگان فرهنگی در محل مرکز برگزار می کند.
ضمن ارج گزاردن به همت مردان و زنان با درايت، علاقمند به ميراث فرهنگی و سخت کوشی که در آن مرکز به کار مشغولند، فکر می کنم مسئولان مرکز بايد در سه مورد زير جهت گيری روشن تری بگيرند:
1. انتشار متون پژوهشی- نسخه های خطی منتشر شده ملات فرهنگی هستند که بايد در دستان اهل فن ورز بيايند و بر گوشه های تاريک دوره ای که در آن قلمی شده اند نور بتابانند. متاسفانه نقطه ی قوت مرکز، که انتشار متون دست اول خطی تا کنون منتشر نشده است، تا حدی راه بر انتشار آثار پژوهشی معاصر از سوی آن مرکز می بندد؛
2. زبان فارسی زبان ميانجی ديرينه ی ايران کهين فرهنگی است. اما ميراث ما تنها به آن چه به اين زبان يا زبان های عربی و ترکی نوشته شده محدود نمی شود و آثار نوشته شده به گويش های گوناگون ايرانی توجه خاصی می خواهد. نمی خواهم بگويم مسئولان مرکز به اين امر بی توجه بوده اند، شايد پژوهندگان آثار محلی چنين کاری را وجهه ی همت خود قرار نداده و به ايشان پيشنهاد نداده باشند؛
3. کاری که مرکز انجام می دهد در نوع خود در ايران بی نظير است. برای بار نخست است که نهادی اين چنين دست به کار مشخصی می زند و از آن انحراف نمی جويد. اما، می توان اين جهت گيری را با تلاش برای يافتن، ويرايش و چاپ متونی که به دوره های تاريک تر تاريخ ايران بزرگ فرهنگی مربوط هستند دقيق تر کرد. برای دوره هايی از تاريخ ايران متن هايی به مراتب کم تر در مقايسه با برخی دوره های ديگر بازيافت شده اند.
مرکز پژوهشی ميراث مکتوب در کنار انتشار ويراستاری شده و چاپی تعداد قابل قبولی از متون خطی ايران، دو نشريه ی "آينه ميراث" ويژه ی مقالات متن پژوهی، و "گزارش ميراث" ويژه ی نکات و فعاليت های متن پژوهی را هم منتشر می کند. هم چنين نشست های گوناگون و پيوسته ای را نيز در مناسبت های رونمايی کتاب های منتشر شده و بزرگداشت کوشندگان فرهنگی در محل مرکز برگزار می کند.
ضمن ارج گزاردن به همت مردان و زنان با درايت، علاقمند به ميراث فرهنگی و سخت کوشی که در آن مرکز به کار مشغولند، فکر می کنم مسئولان مرکز بايد در سه مورد زير جهت گيری روشن تری بگيرند:
1. انتشار متون پژوهشی- نسخه های خطی منتشر شده ملات فرهنگی هستند که بايد در دستان اهل فن ورز بيايند و بر گوشه های تاريک دوره ای که در آن قلمی شده اند نور بتابانند. متاسفانه نقطه ی قوت مرکز، که انتشار متون دست اول خطی تا کنون منتشر نشده است، تا حدی راه بر انتشار آثار پژوهشی معاصر از سوی آن مرکز می بندد؛
2. زبان فارسی زبان ميانجی ديرينه ی ايران کهين فرهنگی است. اما ميراث ما تنها به آن چه به اين زبان يا زبان های عربی و ترکی نوشته شده محدود نمی شود و آثار نوشته شده به گويش های گوناگون ايرانی توجه خاصی می خواهد. نمی خواهم بگويم مسئولان مرکز به اين امر بی توجه بوده اند، شايد پژوهندگان آثار محلی چنين کاری را وجهه ی همت خود قرار نداده و به ايشان پيشنهاد نداده باشند؛
3. کاری که مرکز انجام می دهد در نوع خود در ايران بی نظير است. برای بار نخست است که نهادی اين چنين دست به کار مشخصی می زند و از آن انحراف نمی جويد. اما، می توان اين جهت گيری را با تلاش برای يافتن، ويرايش و چاپ متونی که به دوره های تاريک تر تاريخ ايران بزرگ فرهنگی مربوط هستند دقيق تر کرد. برای دوره هايی از تاريخ ايران متن هايی به مراتب کم تر در مقايسه با برخی دوره های ديگر بازيافت شده اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر